مرحوم سیّد بن طاووس(ره)

نماز ترا به این مى خواند در پیشگاه مالك زندگان و مردگان حضوریابى ، پس با دلى آكنده از رغبت ، و ضمیرى مالامال از شرف ، به نماز برخیز و هر كارى را كه خدایتعالى تو را به اشتغال به آن معذور نمى دارد ترك كن ، چه اشتغال به چنان امورى مخالف با مولا و سبك شمردن فرمان او جل جلاله باشد و خطرى است سهمگین كه از كیفر آن ایمن نمى توان بود. و مشنو كه گویند به تاءخیر انداختن وقت نماز دشوار نیست. پس به نماز برخیز، با كمال اشتیاق ، با رغبتى از سر عشق ، و با عشقى به كمال ، در نماز به خداى حىّ هستى بخش ، روى سخن داشته باش و مقام خود را كه بنده اى از یاد مبر، و از ستایش ذات پاكش كوتاهى مكن .

كشف المحّجه ، سیّد بن طاووس ، ص 212.

شیخ الرئیس بوعلى سینا(ره)

شیخ بو على سینا مى نویسد: من به خواندن دروس مشغول بودم و اقسام فلسفه را مجدداً مطالعه مى كردم در تمام این اوقات شبى را تا صبح نخوابیدم در روز هم جز به تحصیل علم به چیزى توجه نداشتم . و به همین طریق پیش مى رفتم تا حقیقت هر مسئله براى من مسلم مى شد و هرگاه من در مسئله اى حیران بودم و یا نمى توانستم قضیه را بفهمم به مسجد پناه مى بردم ونمازمى گذاردم و خالق كل راستایش مى كردم و معمّاى من حل ومشكل برطرف مى شد.

زندگى ابوعلى سینا،ص29و 28

 ابو حامد امام محمّد غزالى(ره)

ظاهر نماز چون كالبد است و وى را حقیقتى است كه آن روح نماز است .

ظاهر نماز: مانند طهارت تن و جامه و جاى پاك ایستادن و روى به قبله آوردن و چشم از جایگاه سجود فراتر بردن است این همه صورت نماز است و این صورت را حقیقتى است كه آن روح نماز است . اگر اصل روح نباشد نماز همچون آدمى مرده باشد و كالبدى بى جان . اصل روح نماز، خشوع است و حاضر بودن دل در جمله نماز، كه مقصود نماز راست داشتن دلست با حق تعالى ، و تازه كردن ذكر حق تعالى بر سبیل تعظیم ، چنان كه حق تعالى گفت : « وَ اَقِمَ الصَّلوه لِذَكْرِى ، نماز بپاى دار براى یاد كرد مرا » رسول خداصلّى اللّه علیه و آله فرمود :كسى كه نصیب وى از نماز جز رنج و درماندگى نیست . و این آن است كه به ظاهر نماز كند و به دل غافل ، و باز رسول خداصلّى اللّه علیه و آله رمود: كه بسیار بنده بود كه نماز كند و از نماز وى بیش از ده یك یا شش یك ننویسند و آن مقدار نویسند از نماز هر كسى كه به دل در آن حاضر باشد. و فرمود: نماز چنان كن كه كسى را وداع خواهى كرد یعنى خود را و هواى خود را وداع كن ، بلكه هر چه جز حق است آن را وداع كن و همگى خود به نماز ده ، و براى این بود كه عایشه گوید كه رسول خداصلّى اللّه علیه و آله با ما حدیث مى كردى و ما نیز با وى ، چون وقت نماز در آمد گفتى كه هرگز ما را نشناخته است از مشغولى كه بودى به عظمت حق تعالى !...

كیمیاى سعادت ، محمد غزالى ، ص 141 و 120.